μέσα από την σοφία της πρόσφερε λόγια για προβληματισμό. Αναφέρθηκε στα προβλήματα του χθες και του σήμερα μ' έναν μοναδικό τρόπο και έκλεισε αισιόδοξα, φτάνει ο καθένας να κάνει το καλύτερο για τον διπλανό του και με τον τρόπο αυτό βοηθά και τον εαυτό του. Αναλυτικά:
Γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτό: Ας κάνουμε λίγο την αυτοκριτική μας. Διότι εάν έχουμε πέντε κάρτες και δανειζόμαστε και το κάνει πολύς κόσμος- τότε δεν έχουμε προβλήματα. Πάντως σήμερα το πρόβλημα είναι πολύ λιγότερο από αυτό που ζήσαμε εμείς. Και δεν λέω να γυρίσουμε πίσω. Λέω όμως ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Θέλετε να σας πω παραδείγματα; Ο κόσμος τότε είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του, σήμερα δεν έχουμε την εμπιστοσύνη αυτή. Ο αχθοφόρος, ο λούστρος δεν ήταν παρακατιανό επάγγελμα, τον χρειαζόμαστε γιατί έτσι ήταν η κοινωνία. Και σήμερα τους χρειαζόμαστε. Ας κάνουν μια απεργία οι υπάλληλοι της καθαριότητας να δείτε τι πρόβλημα δημιουργείται στην πόλη. Ας έχουμε λοιπόν λίγο σεβασμό στον μόχθο του άλλου και να μην σεβόμαστε μόνο τους επιστήμονες, αλλά σε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν.
Επίσης παλιότερα οι Τρικαλινοί είχαν και έναν τοπικισμό. Δηλαδή, αγόραζαν τρικαλινά προϊόντα. Σήμερα πάμε στα σούπερ μάρκετ και όποια πορτοκαλάδα βρούμε μπροστά μας, την αγοράζουμε. Πηγαίναμε στα μαγαζιά που ήταν συμπατριώτες τους και ψωνίζανε. Όλο αυτό βοηθούσε την τοπική οικονομία. Σήμερα, εμείς οι κυρίες για να φανούμε καλύτερες, πηγαίνουμε στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Αθήνα και ψωνίζουμε.
Και μετά να έχουμε καλό όνομα. Το καλό όνομα είναι να είσαι τίμιος. Ξέρετε ότι ο Εμπορικός Σύλλογος διέγραψε δύο εμπόρους γιατί είχαν πουλήσει δύο πήχες τσίτι – ήταν το πιο φθηνό ύφασμα που είχαμε εκείνη την εποχή - πιο ακριβά. Τους διέγραψε γιατί πούλησαν πιο ακριβά από αυτό που έπρεπε να πουλήσουν.
Τι γινόταν στα παλιά Τρίκαλα:
Νοιαζόταν περισσότερο τότε ο κόσμος για τον συνάνθρωπό του. Μετά, είχαμε αυτή την καθημερινότητα με την γειτόνισσα, με την οποία μπορεί να είχαμε μαλώσει την περασμένη εβδομάδα, αλλά όταν φτιάχναμε ένα καλό το στέλναμε και μας το έστελνε και εκείνη. Και βέβαια, τότε συνέδραμε και ο δήμος. Θυμάμαι τον πατέρα μου που ήταν δήμαρχος, να αγοράζει κοτόπουλα για τα Χριστούγεννα για να τα στέλνει στους αναξιοπαθούντες. Και μιλάω για τη δεκαετία του ’60, είχε τελειώσει ο πόλεμος, υπήρχαν αναξιοπαθούντες. Όπως και σήμερα υπάρχουν αναξιοπαθούντες. Μόνο που αυτοί οι αναξιοπαθούντες, δεν είναι αυτοί που διαδηλώνουν. Αυτοί που διαδηλώνουν, επειδή τους βλέπω εδώ στα Τρίκαλα, πολλοί από αυτούς είναι αυτοί που επωφελήθηκαν. Εδώ στα Τρίκαλα ξέρουμε τους ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς που βγαίνουν στην πλατεία, το «Δεν Πληρώνω» είναι από αυτούς που έχουν επωφεληθεί. Αυτοί ξεβολεύτηκαν και βγαίνουν και διαδηλώνουν. Και πήραν δάνεια χωρίς να σκεφτούν πως θα τα επιστρέψουν. Είμαι πολύ αγανακτισμένη. Και ξέρω έναν κόσμο που υποφέρει πολύ και αυτός ο κόσμος είναι ο σιωπηλός κόσμος, που έχει αξιοπρέπεια. Αυτούς τους ανθρώπους να συνδράμουμε.
Το μήνυμα προς τους νέους ανθρώπους:
Να είσαι αισιόδοξος ένας νέος άνθρωπος. Και να κοιτάξει να μορφωθεί λιγάκι περισσότερο. Να αλλάξει και προσανατολισμό. Δηλαδή, θέλω να πω, εάν έχει πάρει ένα πτυχίο ΤΕΙ και είναι κομπιουτεράς, να κοιτάξει τι άλλο μπορεί να κάνει. Αλλά όταν ακούω ότι υπάρχουν προγράμματα τα οποία είναι επιδοτούμενα και από τους 25 στα Τρίκαλα οι έξι είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι είναι από τα γραφεία των βουλευτών μας, αυτό το καταγγέλλω. Με μια επιφύλαξη γιατί δεν είμαι μέσα, αλλά αυτό που είπανε. Επομένως, εσείς οι δημοσιογράφοι ελέγξτε το αυτό. Εμένα αυτός που μου το είπε είναι άνεργος και είναι στο πρόγραμμα. Ωστόσο μου το είπε και στενοχωρήθηκα. Αυτά, λοιπόν, δεν είναι παρατράγουδα που πρέπει να ελέγξουμε…
Πρωινός Λόγος Τρικάλων .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου