Μνημόνιο είναι . Θα περάσει ; ; ; ; ; ;

Το “Μνημόνιο” και περί Ανεξαρτησίας τινός…
- “ασεβή” σχόλια “ανησυχούντων” πολιτών .
Γράφει ο Λαφινιώτης Λευτέρης Αθ. Αναστασίου .
“Ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμα έβλαστεν.
Τούτο και πόλεις πορθεί, τόδ’ άνδρας εξανίστησιν δάμων∙ τόδ’ εκδιδάσκει και παραλλάσσει φρένας χρηστάς.

Όσοι δε μισθαρυούντες ήνυσαν τάδε χρόνω πότ’ εξέπραξαν ως δούναι δίκην”
(Δεν φύτρωσε χειρότερη καμία εφεύρεση στον κόσμο σαν το χρήμα. Αυτό γκρεμίζει Πολιτείες, ανθρώπους ξεσπιτώνει, δασκαλεύει και πλανεύει το φρόνιμο μυαλό να κυνηγάει της ντροπής τα έργα. Όσοι τέτοιο ανοίγουν δρόμο πληρωμένοι κάποτε, και στην ώρα, πληρώνουν ακριβά.)
ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Αντιγόνη 295
Η Ελλάδα, όντως, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ίσως στην κρισιμότερη από της συστάσεώς της ως Κράτος στη νεώτερη Ιστορία της. Στη χώρα μας επεβλήθη από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και την Ε.Ε. ένα κατευθυνόμενο σενάριο… “σωτηρίας” με μείζονες Εθνικές και κοινωνικές συνέπειες. Ονομάστηκε “Μνημόνιο” κατ’ ευφημισμό. Οι κοινωνικές συνέπειες φοβερές.! Ποτέ η χώρα – ούτε την εποχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) το 1899 – δεν δοκιμάστηκε με τέτοια εξοντωτικά μέτρα…
Ακραίες και σκληρές “εξυγιαντικές” επιλογές. Κόψιμο των δώρων αδείας και Εορτών (Χριστούγεννα – Πάσχα), κόψιμο επιδομάτων, πληρωμή… “φόρου Αλληλεγγύης” άνοδος Τιμαρίθμου, εκτίναξη της ανεργίας, ωράριο εργασίας ατελείωτο, αυξημένο Φ.Π.Α. και άλλα που τρομάζουν… Και το τραγικό είναι ότι όλα τα παραπάνω αφαιρέθηκαν από τα μικρά και μεσαία στρώματα, σε μια αποθέωση κοινωνικών ανισοτήτων. Τέτοια που σημαίνει οπισθοδρόμηση 150 χρόνων. Ότι κατάκτησαν με αίμα και αγώνες οι απλοί άνθρωποι μέσα σε 150 χρόνια τα πήραν σε 150 μέρες οι ληστές και οι εκμεταλλευτές του μισθωτού, του εργάτη, του ανήμπορου. Πού πήγε – ρωτάει ο κόσμος τους λακέδες του σύγχρονου καπιταλισμού, τους μπερτόδουλους πολιτικούς νεοδοσίλογους – εκείνο το όραμα “8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνο, 8 ώρες ελεύθερο χρόνο”;
Πού πήγε εκείνο το όνειρο για ισοπολιτεία, ισονομία και μόρφωση σ’ όλους;
Πού πήγαν εκείνοι οι αγώνες για “ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”;
Αντί για πρόοδο, αντί για δικαίωση των αγώνων των πατέρων μας…απροσχημάτιστη και απαίσια οπισθοδρόμηση στις σκοτεινότερες περιόδους της Ιστορίας. Έτσι πάλι από την αρχή: Σικάγο, Κιλελέρ, Πολυτεχνείο…!
Η άλλη πλευρά που διαγράφεται ως ορατό μέλλον για τη χώρα μας είναι: το έλλειμμα στη Λαϊκή κυριαρχία, η φαλκίδευση της Εθνικής ανεξαρτησίας και η Ένδεια σε απελπιστικό τόνο των πολιτικών σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους.
Για το έλλειμμα της Λαϊκής κυριαρχίας θα επισημάνω (“χρυσά έπη”) τη συμβουλή του σοφού της Σάμου Πυθαγόρα: “Συγγενεί και άρχοντι πλήν ελευθερίας πάντα είκε” (Στο συγγενή σου και στον άρχοντα σου δώς’ τους τα όλα, εκτός της Λευτεριάς σου) (“χρυσά έπη” 1Γ, 21)
Και, φυσικά, σε μια Χώρα σαν τη δική μας η άρνηση στη λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προδοσία στη Δημοκρατία μας που έχει ζωή 2.100 χρόνια. Στην “Αθηναίων Πολιτεία” του Ξενοφώντα (430) διαβάζουμε:
“Δικαίως αυτόθι οι πένητες και ο δήμος πλέον έχει των γενναίων και των πλουσίων δια τόδε, ότι ο δήμος εστίν ο την δύναμιν περιτιθείς τη πόλει”
(Είναι δίκαιο οι φτωχοί και ο Λαός να έχουν περισσότερη εξουσία από τους ευπατρίδες και τους πλούσιους και τούτο επειδή ο Λαός είναι εκείνος που εξασφαλίζει στην Πολιτεία τη δύναμη της).
Κάθε άλλο – “αντιπροσωπευτική δημοκρατία”, “Κογκρέσα”, “Λευκοί οίκοι και σύμβουλοι” – δεν είναι τίποτε άλλο παρά τεχνάσματα που αφαιρούν τη δύναμη από την ψήφο του Λαού και “φτηνές αμερικανιές”.
Δεν είναι δύναμη – όσο κι αν κακοφαίνεται σε μερικούς αμερικανόδουλους και αμερικανόθρεφτους – η επιστροφή σε κείνη την αλήστου μνήμης εποχή (για μας, του… πιουριφόυ) όπου ήταν πιστευτό πως κάθε πρόβλημα επιδεχόταν αγγλοαμερικάνικη λύση. Σήμερα ζούμε την εμπειρία του…“συμμαχικού” εφιάλτη…
Το πλέον κρίσιμο έλλειμμα είναι αυτό της Εθνικής Κυριαρχίας. Ο Δημοσθένης οργισμένος στον Γ’ Φιλιππικό (70) θα πει στους Αθηναίους: “Κι αν άπαντες δήπου δουλεύειν συγχωρήσωσιν οι άλλοι, ημίν γε υπέρ της Ελευθερίας αγωνιστέον”
(Κι αν όλοι οι άλλοι το πήραν απόφαση να γίνουν δούλοι, εμείς πρέπει ν’ αγωνιστούμε για την Ελευθερία μας)
Και ο Θουκυδίδης στην “Απάντηση των Μηλίων στους Αθηναίους” εύστοχα θα συμπληρώσει: “Ημίν γε τοις έτι ελευθέροις πολλή κακότης και δειλία μη παν προ του δουλεύσαι επεξελθείν” (Θα είμαστε πολύ τιποτένιοι και δειλοί εμείς που είμαστε ακόμα ελεύθεροι να μην κάνουμε το παν μάλλον παρά να υποδουλωθούμε.)
Δυστυχώς βλέπομε τους “τυράννους” της τρόικα να αλωνίζουν την Αθήνα και… σκύβουμε το κεφάλι…
Φυσικά, και όλα τα παραπάνω δεν θα συνέβαιναν αν είχαμε την τύχη να έχουμε πολιτικούς που να τιμούν την πολιτική, και την Πατρίδα. Είναι πασίγνωστο ότι μας κυβερνάει μια ολιγαρχία από γόνους “πολιτικών”, από ολιγογράμματους πολιτικούς, από “λαμόγια” πολιτικούς, από πολιτικούς δίχως αίσθηση και αισθητική, από τυχάρπαστους νιτερεσολόγους πολιτικίζοντες, από ανεπάγγελτους (ούτε ένα ένσημο δεν έβαλαν…!!!) σαλταδόρους και ρεβιζιονιστές πολιτικούς.
Ο Αριστοφάνης καυτηριάζει στις “εκκλησιάζουσες”(392) “Άχθομαι δε και φέρω, τα της πόλεως σαπέντα βαρέως πράγματα. Ορώ γαρ αυτήν προστάταισι χρωμένην αεί πονηροίς∙ κάν τις ημέραν μίαν χρηστός γένηται, δέκα πονηρός γίγνεται. Επέτρεψας ετέρω, πλείον έτι δράσει κακά”
(Πικραίνομαι, λυπούμαι να βλέπω σε αποσύνθεση το κράτος. Γιατί αρχηγούς κακούς διαλέγουν πάντα∙ κι αν πάει καλά κανείς τους για μια μέρα, ύστερα τα χαλάει για δέκα. Αν βγάλεις άλλον, αυτός χειρότερα κάνει.)
Δηλαδή από τον Κωστίκα στο Γιωρίκα…
Πώς να έχει “Ανεξαρτησία” αυτή η κακότυχη Πολιτεία;
Πώς να απαντήσει καθώς γράφει ο Θουκυδίδης;
“Αυτόνομους είναι και αυτοτελείς και αυτοδίκους”
(Να είναι αυτόνομοι, να εισπράττουν και να διαθέτουν τους φόρους τους όπως νομίζουν καλύτερα και να έχουν δικά τους δικαστήρια)
Μήπως η Τρόϊκα δεν ήταν αναπόφευκτη….;
Και πως τη βγάζουμε από πάνω μας;
Τ.Ν.